قبلاًها به ازای هر دعواکننده سه تا سواکننده هم موجود بود. یعنی شما پیاده میشدی، دوتا داد میکشیدی تا دستت برسه به یقه طرف سه نفر شما رو میگرفتن، سه نفر طرف رو در نود و پنج درصد موارد قضیه با ختم یه صلوات و یه بوس و نهایت دوتا چشمغره ختم به خیر میشد.
الان دیگه تفریحات مردم کم شده، دیگه این فرصتها رو غنیمت میشمارن، کسی سطر نمیکنه، همه دست میزنن، در عوض علم پیشرفت کرده دوستان همه رفتن تو کار ثبت لحظات تاریخی، امروزه در دعواهای خیابونی به طور میانگین به ازای هر کفگرگی شونزده تا گوشی موبایل وجود داره با چه دوربینهایی.
برای همین شما پیاده که میشی، داد رو که میزنی، یقهرو که نشونه میگیری دیگه میری واسه اینکه یا مکتبی یا کشتهشی. عوضش فیلم واقعه رو شب میتونی رو یوتیوب تماشا کنی با کیفیت HD اینجوریه.
تا مثلاً همین پونزده بیست سال پیش بزرگترین عامل خشونت در کشور نگاه بود، یعنی هشتاد درصد نزاعهای خیابانی بر اثر نگاه شکل میگرفت، حالا یا نگاه چپ یا نگاه کج یا نگاه تمسخرآمیز یا هر نگاه دیگه، شیوه کار هم اینجوری بود که خدای نکرده یکی چشمش میافتاد تو چشم یکی دیگه، بعد این میگفت جونم، نگاه میکنی، بعد اون میگفت جونت بیبلا، نگاه میکنم که نگاه میکنم… کارشناسان آمار دادن در اون دوره هر نگاه به طور میانگین دو و نیم کشته و سی و چهار و هشت دهم زخمی بر جای داشته.
حالا خداروشکر الان کسی پیاده نیست که چشمش تو چشم اون یکی بیفته، همه هزارماشاالله مایهدار، حداقل یه پراید رو انداختن کف خیابابونها، پس چی جای خالی نگاه رو پر میکنه؟ بوق! آره بوق. بوق میزنی؟ /
منبع : چیزنا دات آیآر chizna.ir