آزادسازی اندورفین بسته به شدت تمرین بدنی تغییر می کند
خلاصه مطلب
- محققان دریافتند که فعالیت های ورزشی بسیار شدید عامل مهمی در افزایش آزادسازی اندورفین در چندین ناحیه مختلف از مغز که با درد، هیجان و احساسات مرتبط اند، می باشد- میزان این افزایش در مقایسه با یک فعالیت ورزشی متعادل- شدید خیلی بیشتر است.
- تمرین بدنی با شدت بالا ظاهرا باعث آزادسازی اندورفین هایی می شود که با احساسات منفی یا درد زیاد ارتباط پیدا می کنند، آزادسازی اندورفین احتمالا برای خنثی سازی چالش احساسی یا جسمی در چنین تمرینی ضروری است.
- آگاهی از اینکه چنین “حس سلامت و سرخوشی ای” می تواند در انسان ایجاد شود، حتی ممکن است همان چیزی باشد که قهرمانان ورزشی بی رغبت می توانند برای انتخاب هر چه بهتر و مناسب تر برنامه های روزانه تمرینی خود بکار گیرند.
احتمالا در مورد “سرخوشی و نشئگی دویدن” شنیده اید که می توان آن را هیجانی لذت بخش نامید که از مغز و عضلات بلافاصله بعد از یک تمرین بدنی خوب منشا می گیرد. این موضوع همچنین با عنوان “تراکم اندورفین” نیز نامیده می شود که می تواند احساسات شما را تحت تاثیر قرار داده و منجر به حس لذت و رضایت با درجات متفاوتی در شما شود.
حس افتخار زمانی که کاری به خوبی پیش می رود (مانند تمرین بدنی)، خوردن فلفل تند و تماشای حس کنجکاوی کودکان در طبیعت همین حالت را می تواند القا کند، اما دانش نوین نشان می دهد که اندورفین های آزاد شده در نتیجه ورزش های شدید بخصوص با تمرین متناوب با شدت بالا (HIIT) می تواند منشا پاسخی قدرتمند در مغز شما شود که هر نقطه از بدن شما را تحت تاثیر قرار دهد. Shape Magazine چنین توضیح می دهد:
” تمرین متناوب با شدت بالا به هر نوع تمرینی که متناوبا بصورت حرکات شدید و دوره های معین با فعالیت سبک یا حتی استراحت کامل انجام می شود، اطلاق می گردد. به عنوان مثال یک تمرین استارتر خوب برای شما می تواند 1 دقیقه دویدن با سرعت تمام و سپس 2 دقیقه پیاده روی باشد. این 3 دقیقه را به عنوان یک تمرین برای سوزاندن چربی ها 5 بار در مدت 15 دقیقه تکرار کنید.”
شاید بجای اینکه احساس خستگی و فرسودگی کنید، برعکس، احساس کنید که مصرف انرژیتان بالا می رود. اندورفین ها در واقع به عنوان آرام بخش (مخدر) طبیعی در بدن عمل می کنند. How Stuff Works بخشی از آنچه که دانش اولیه برای کشف منشا این پاسخ انجام داد را چنین توضیح می دهد:
” در اوایل دهه 1970، محققان در حال مطالعه تاثیر مواد مخدری مانند هروئین یا مورفین بر روی مغز بودند. یافته های آن ها نشان داد که مواد مخدر با گیرنده های اختصاصی در سطح سلول که عمدتا در مغز و نخاع متمرکزند، برهمکنش دارند. زمانی که مواد مخدر به این گیرنده ها متصل می شوند، از انتقال سیگنال درد در سلول ها ممانعت می کنند.
اما سوالی که دانشمندان مطالعه کننده در مورد این پدیده در پی آن هستند این است که آیا این گیرنده های اختصاصی از قبل وجود دارند؟ پاسخ به احتمال زیاد این هست که گیرنده های شبه افیونی به دلیل تولید طبیعی ماده ای مخدر مانند در بدن همیشه حضور دارند.
اندورفین ها در مغز افراد با شدت تمرین ارتباط پیدا می کنند
اندورفین ها به تعدادی هدف دیگر نیز متصل می شوند، ولی حضور ترکیبات شیمیایی عصبی تولید شده در نواحی هیپوتالاموس و غده هیپوفیز دردکُش های طبیعی که مشابه مورفین هستند را پراهمیت می سازد. این ترکیبات حتی گیرنده های شبه افیونی در مغز را در جهت کاهش درد فعال می کنند. Science Daily اندورفین ها را به عنوان “پپتیدهای تولید توسط مغز معرفی می کند که به گیرنده های مواد مخدر مغز متصل شده و حس درد را کاهش داده، احساس نشئگی و خوشی را تحریک می کنند”.
اندورفین هایی که در طول تمرین عمل می کنند فرد را از نظر جسمی، ذهنی، احساسی و قطعا فیزیولوژیکی تحت تاثیر قرار می دهند. اما مطالعه اخیر نشان می دهد که همه این تاثیرات به شدت تمرین بدنی شما بستگی دارد. آزادسازی اندورفین که در طول مطالعه به عنوان “مکانیسم های اُپیویدرژیک مرکزی” شناخته شد، در این مطالعه با علم به اینکه می تواند اثرات مثبت تمرین جسمی از قبیل بهبود وضعیت روحی و کاهش استرس را تغییر دهد، مورد توجه قرار گرفت.
دانشمندان گیرنده های شبه افیونی فعال را در 22 مرد 21 تا 36 ساله “سالم و فعال” با استفاده از برش نگاری با گسیل پوزیترون (PET) در طول فعالیت فیزیکی شدید مورد ارزیابی قرار دادند. به سه طریق و در طول سه روز مجزا آزادسازی اندورفین بارها اندازه گیری شد:
- بعد از یک جلسه 60 دقیقه ای تمرین هوازی با شدت متوسط
- بعد از یک جلسه HIIT
- بعد از استراحت
بعلاوه وضعیت روحی شرکت کننده ها متعاقب جلسات تمرین اندازه گرفته شد. این مطالعه در Turku PET Centre در دانشگاه تورکوی فنلاند انجام شد و در مجله Neuropsychopharmacology گزارش شد.
براساس دستورالعمل های فعالیت فیزیکی حال حاضر که از سوی مراکز کنترل و پیشگیری بیماری (CDC)، بوسیله وزارت بهداشت و خدمات انسانی ایالات متحده آمریکا ارائه شده، اگر افراد بالغ بخواهند سلامتی فیزیکیشان را حفظ کنند یا بهبود ببخشند، یا بایستی در هر هفته حداقل 150 دقیقه فعالیت هوازی با شدت متوسط داشته باشند و یا در همان زمان 75 دقیقه فعالیت هوازی شدید و محکم انجام دهند.
تهیه و ترجمه اختصاصی / baelm.net