قبلاًها به ازای هر دعواکننده سه تا سواکننده هم موجود بود

امیرمهدی ژوله

قبلاًها به ازای هر دعواکننده سه تا سواکننده هم موجود بود. یعنی شما پیاده می‌‏شدی، دوتا داد می‌‏کشیدی تا دستت برسه به یقه طرف سه نفر شما رو می‌‏گرفتن، سه نفر طرف رو در نود و پنج درصد موارد قضیه با ختم یه صلوات و یه بوس و نهایت دوتا چشم‌غره ختم به خیر می‌‏شد.
الان دیگه تفریحات مردم کم شده، دیگه این فرصت‌‏ها رو غنیمت می‌‏شمارن، کسی سطر نمی‌‏کنه، همه دست می‌‏زنن، در عوض علم پیشرفت کرده دوستان همه رفتن تو کار ثبت لحظات تاریخی، امروزه در دعواهای خیابونی به طور میانگین به ازای هر کف‏‌گرگی شونزده تا گوشی موبایل وجود داره با چه دوربین‌‏هایی.
برای همین شما پیاده که می‏‌شی، داد رو که می‌‏زنی، یقه‌‏رو که نشونه می‌‏گیری دیگه می‏‌ری واسه اینکه یا مکتبی یا کشته‌شی. عوضش فیلم واقعه رو شب می‌‏تونی رو یوتیوب تماشا کنی با کیفیت HD اینجوریه.
تا مثلاً همین پونزده بیست سال پیش بزرگترین عامل خشونت در کشور نگاه بود، یعنی هشتاد درصد نزاع‏‌های خیابانی بر اثر نگاه شکل می‌‏گرفت، حالا یا نگاه چپ یا نگاه کج یا نگاه تمسخرآمیز یا هر نگاه دیگه، شیوه کار هم اینجوری بود که خدای نکرده یکی چشمش می‏‌افتاد تو چشم یکی دیگه، بعد این می‌‏گفت جونم، نگاه می‌‏کنی، بعد اون می‌‏گفت جونت بی‌‏بلا، نگاه می‌‏کنم که نگاه می‌‏کنم… کارشناسان آمار دادن در اون دوره هر نگاه به طور میانگین دو و نیم کشته و سی و چهار و هشت دهم زخمی بر جای داشته.
حالا خداروشکر الان کسی پیاده نیست که چشمش تو چشم اون یکی بیفته، همه هزارماشاالله مایه‌‏دار، حداقل یه پراید رو انداختن کف خیابابون‌‏ها، پس چی جای خالی نگاه رو پر می‌‏کنه؟ بوق! آره بوق. بوق می‌‏زنی؟ /

منبع : چیزنا دات آی‌آر chizna.ir